Starożytne łożka

Łoże, to nie tylko struktura materialna określona wielkością, tworzywem i formą. Wraz z licznymi swymi funkcjami utylitarnymi stało się ono pewnym wykładnikiem kultury materialnej i praw zwyczajowych, uwarunkowanych przez pozycję społeczną użytkownika.

Każda epoka umieszczała ten mebel w odmiennym kontekście wnętrzowym, bardziej lub mniej skomplikowanym, wraz z uzupełniającymi go akcesoriami w postaci materaców, poduszek, kołder, zasłon, kotar, baldachimów, stopni, oświetlenia wewnętrznego itp. W rozmaitych częściach świata najstarsze formy łóżka sprowadzały się najczęściej do ograniczonej przestrzeni w pieczarze z prymitywnym legowiskiem, często w kształcie niecki w ziemi, z kawałkiem drewna wyłożonego piórami ptaków. Człowiek prehistoryczny używał już do spania rodzaju poduszki ze słomy obleczonej w skórę lub plecionkę, a tzw. podstawki pod głowę były wykonane z kawałka drewna, niejednokrotnie rzeźbione i malowane.

Pierwsze, prymitywne łóżka umieszczano na poziomie podłogi, choć forma legowiska wiszącego, w rodzaju hamaka, była również znana, zwłaszcza w krajach o ciepłym klimacie.